Με αφορμή τη συναυλία «Αφιέρωμα στον Γιάννη Ρίτσο». 10 Ιουνίου 2009 στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού.

Από την ιστορική συνεργασία του Ποιητή Γιάννη Ρίτσου με τον Μίκη Θεοδωράκη παραθέτουμε ένα κείμενο του συνθέτη, με αφορμή τη συναυλία «Αφιέρωμα στον Γιάννη Ρίτσο» που θα πραγματοποιηθεί στις 10 Ιουνίου 2009 στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού.


Το «Αφιέρωμα στον Γιάννη Ρίτσο» με συγκινεί ιδιαίτερα, όχι μονάχα γιατί ο Ρίτσος είναι ένας αγαπημένος Ποιητής αλλά και γιατί ήταν ένας στοχαστής που θαύμαζα και ένας πολίτης που μοιράστηκα μαζί του ιδέες, φιλία, αγώνες και δοκιμασίες.
Οι τρείς κύκλοι τραγουδιών που θα ερμηνευθούν, Επιτάφιος, Ρωμιοσύνη και Λιανοτράγουδα υπήρξαν και είναι θεμέλια της μουσικής μου, ενώ παράλληλα συνδέθηκαν με κορυφαίες στιγμές της πρόσφατης ιστορίας μας, και ίσως γι’ αυτόν τον λόγο τους αγκάλιασε και τους αγάπησε τόσο βαθειά ο Λαός μας.
Οι τρεις αυτοί κύκλοι τραγουδιών - όπως εξ άλλου όλη η ποίηση του Γιάννη Ρίτσου - είναι πάντοτε επίκαιροι, γιατί αντανακλούν την πνοή και το πνεύμα ενός μεγάλου ποιητή, που σφράγισε με την Τέχνη του και με τους αγώνες του την εποχή του, μια εποχή βαρειά από συγκλονιστικά ιστορικά γεγονότα, που σημάδεψαν για πάντα τον Λαό μας.
Το δυστύχημα για την ανθρωπότητα είναι ότι και πάλι κυριαρχούν οι μαύρες δυνάμεις, δυνατότερες και αγριότερες από ποτέ, που σκορπούν την καταστροφή και τον θάνατο με στόχο τους φτωχούς, τους ανήμπορους και τους αθώους. Έτσι η εικόνα της Μάνας που κρατά στην αγκαλιά της το σκοτωμένο της παιδί, που ενέπνευσε τον Γιάννη Ρίτσο να γράψει τον «Επιτάφιο», έχει ξαναγίνει καθημερινό θέαμα. Το ίδιο και οι νεκροί της «Ρωμιοσύνης» και η πάλη για την Λευτεριά και την Αξιοπρέπεια του Ανθρώπου στα «Λιανοτράγουδα».
Εκείνο που έχει αλλάξει είναι η παθητικότητα των μαζών, που δεν έχουν συνειδητοποιήσει ακόμα ότι μπορεί από στιγμή σε στιγμή από παρατηρητές του πόνου των άλλων να μετατραπούν σε θύματα, μιας και η λογική του πολέμου δεν έχει όρια και φραγμούς. Είναι παράλογη. Κι αλλοίμονο σε όποιον άνθρωπο, κοινωνία, λαό υποτιμήσει αυτή την παράλογη λογική των δυνάμεων του Κακού, που σουλατσάρουν ασύδοτες στην γειτονιά μας.
Γι’ αυτό με τρομάζει το γεγονός ότι τα γενέθλια του Ρίτσου αντιμετωπίζονται στη χώρα μας σαν ένα μουσειακό γεγονός. Το δε κοινό μας έργο -τα τραγούδια μας- το έχουν κατατάξει προ πολλού στο παρελθόν. Λες και εμείς, μαζί με χιλιάδες άλλους, πηγαίναμε από ξερονήσι σε ξερονήσι κάνοντας τουρισμό και όχι με την σκέψη μας σε ένα φωτεινό μέλλον για όλους.
Γι’ αυτό τελειώνω αυτό το σύντομο σημείωμα με την ευχή και την ελπίδα να είναι και να γίνονται όλο και πιο πολλοί αυτοί που θα κατανοήσουν ότι έργα σαν κι αυτά φιλοδοξούν να προσφέρουν μαζί με την Ομορφιά και την Δύναμη της Μνήμης, δηλαδή την αληθινή Ψυχή του Λαού μας, που χίλιες δυο δυνάμεις επιδιώκουν μάταια να την φιμώσουν, να την παραμορφώσουν και αν είναι δυνατόν να την εξαλείψουν από την δύσμοιρη χώρα μας, τη στιγμή που στενάζει κάτω από τα βάρη που την φορτώνουν τα προδομένα μας όνειρα.

Αθήνα, 13.V.2009
Μίκης Θεοδωράκης